Soğuk bir kış akşamıydı. Masanın etrafında beş farklı hayat hikâyesi oturuyordu. Hiçbiri bir diğerini tanımıyordu. Ortak noktaları? Şehirde yeni açılan bir uygulama sayesinde düzenlenen “Lezzet ve Sohbet” etkinliği. Masanın ortasında tüten sıcak çorbalar, şefin özenle hazırladığı başlangıçlar ve henüz paylaşılmamış hikâyeler vardı.

İlk olarak Selin, kıvırcık saçlarının arasından meraklı bakışlarla diğerlerine gülümseyerek, "Herkes neden burada, paylaşmak ister mi?" diye sordu. Murat, gözlerini tabağından ayırmadan, “Sanırım insanlarla tanışmak için iyi bir fırsat,” dedi. Yanındaki Derya ise bir kahkaha atarak, “Bunu yapay zekadan mı öğrendin? Şu günlerde herkes bir robot gibi yaşamıyor mu?” diye ekledi.

Bu cümleyle sohbetin yönü değişti. Ozan, teknoloji tutkunu bir girişimciydi ve hemen konuya atladı: “Yapay zeka sadece robotlardan ibaret değil. İnsanların bağ kurmasına bile yardımcı olabilir. Düşünsenize, bu etkinliği düzenleyen sistem de bir yapay zeka algoritmasıyla çalışıyor.”

Derya'nın gözleri parladı. “Yani şu anda bu masada olmamızın sebebi bir yapay zeka mı?” diye sordu. Tam bu sırada şef, ana yemekleri masaya getirdi: Deniz mahsulleri risottosu ve vegan opsiyon olarak baharatlı sebze kulesi. Tabakların lezzeti o kadar yoğundu ki sohbet bir an durakladı.

Sessizliği Melis bozdu. "Bence yapay zekânın en güzel yanı insanları bir araya getirebilmesi. Ama asıl dostluk ve arkadaşlık, buradaki gibi gerçek sohbetlerle başlıyor." Murat başını salladı. “Evet, bu anları paylaşmak önemli. Ama yemekler de dostluk gibi; sevgiyle hazırlanıyor ve samimiyetle sunuluyor.”

Gece boyunca masa, kahkahalarla ve derin sohbetlerle dolup taştı. Farklı dünyalardan gelen beş insan, ortak bir masa etrafında bir araya gelmiş ve o gece dostluklarının temelini atmıştı.

Yapay zeka mı? Belki. Ama gerçek bağları kuran, masanın etrafında oturan insanlardı. Lezzet birleştirmiş, sohbet derinleştirmiş ve gece dostluğa dönüşmüştü.